...czas zacząć coś pisać. Bo nie piszę od dawna. Może dlatego, że niewiele robię coś w ogródku? A tu wiosna już prawie. Myślałam w tym roku, że zabiorę się elegancko w styczniu za wycinanie i sprzątanie. I powoli w każdy weekend coś popchnę do przodu, to do marca miałam się wyrobić. Nie wyszło. Jak co roku w sumie.
Za to zabrałam się (po pięciu latach planów) za grządki. Miały być podniesione, bo to lepiej niby rosną, bo w lepszą ziemię można wsadzić roślinki. Liczyłam na dużo kompostu od ubiegłego roku. W końcu waliłam do kompostownika naprawdę dużo różnych śmieci. Ba, nie mieściły mi się i dużą pryzmę musiałam usypać. I co? I kapiszon.
Jeden weekend przekopywałam kompostownik. Wygrzebałam wszystko do dna. Kompostu jak na lekarstwo. Właściwie to bardziej jakieś pokruszone resztki roślinne niż coś przetworzonego. Susza. Pustynia. Sahara. Jak to Guguś podsumowała: można zapałkę podłożyć. Kompostownik suchy jak pieprz. Przekopałam, przesypałam, dolałam sporo wody. Wyjęłam wszystkie gałęzie i róże (głupia ja, po co je tam dawałam). Pocięłam co się dało. Może zrobiłam lepiej?
Ponadto ścięliśmy część wierzby, najwyższe gałęzie na jesionie, sporo gałęzi krzaków. Cały materiał pocięłam jak się dało z myślą, że będzie na dno grządek podniesionych. Podobno tak ma być. Potem warstwa kompostu (no, u mnie tego ukruszonego suszu; kilka taczek udało się przesiać) i trochę ziemi.
Zatem jeden weekend robiłam kompostownik. W drugi wzięłam się za pryzmę kompostu, która była już poza kompostowanikiem, akurat na miejscu, gdzie planowałam grządki. Poza tym, w zeszłym roku, specjalnie przykryłam to miejsce grubą agrowłókniną, żeby perze zagłuszyć. I co? I kicha. Nie planowałam kopać tego kawałka, skoro grządki miały być podniesione, to po co? A tu odkryłam nową formę życia, bo perz pod agrowłókniną, chyba czerpał składniki odżywcze z kompostu i zgniłych resztek traw, rozrósł się niemożliwie. Zatem cały kawałek trzeba było przekopać. Zatem kolejne dwa dni kopałam jakieś 10 m2 przesiewając ziemię przez sito, żeby wyjąć kawałki kłączy. Potem i tak ten fragment udeptałam, ale co się nakopałam, to moje. Bajzel przy tym panował straszny. O taki:
Widać bałagan i pryzmę gałęzi. I pryzmę (niedużą) pseudokompostu. Ale... odezwała mi się koleżanka, że miałaby na zbyciu taką oto skrzyneczkę. Właściwie nakładkę na europaletę. I świetnie. Posadowiłam pierwszą. I jest szansa na kolejne. Ale przez koronę wirusa może i przez dwa tygodnie lub dłużej nie dowiem się, czy z tej szansy coś będzie :(
W każdym razie na dno gałęzie. Udeptane. Na to pseudokompost. Na to trochę ziemi. I już prawie można sadzić. Trochę się obawiam, że gdy wszystko siądzie, to nic nie będzie widać. Ale może wtedy coś dosypię i innego posadzę. W każdym razie z Po wysiałyśmy trzy rządki rzodkiewek i dwa sałaty. Pewnie za gęsto, ale co tam. Po siała, zasypywała, robiła dołki. I miała kupę radochy. Teraz też ma, bo czyta co piszę. :D
Zdjęcie może wrzucę jutro. Jak zrobię.
