Cztery...

 ...magnesy... zamontowaliśmy na rurze (zdążyłam napisać 'na róże' oraz 'na ruże).

Od początku...

Budując instalację wodną nie przewidzieliśmy stacji zmiękczania wody. Rura wchodzi do domu, w toalecie na dole jest licznik, zawór i taki mały filterek, którego za często nie zmieniamy. Wszystko schowane w szafce. Gdzieś dalej rura się dzieli na tą, co idzie do kotłowni i staje się wodą ciepłą, oraz na to, co idzie do kranów, jako zimna. Niestety, lokalna woda jest bardzo twarda i nie dość, że widać to na wszystkich kranach i zlewach, to pewnie kiepsko działa na pompę ciepła, rury i td. 

Od jakiegoś czasu myślimy o stacji zmiękczania, ale na wejściu instalacji nie ma gdzie tego zmieścić. Myśleliśmy, że może chociaż w garażu, przed wejściem do instalacji ogrzewania, ale... Łukasz znalazł coś o magnetyzerach wody i od jakiegoś czasu mnie męczy, że może to. Tylko mi to na jakąś chochsztaplerkę wyglądało. Opisy działania są tak enigmatyczne i nijak się kupy nie trzymające, że my, dwoje inżynierów, jakoś nie jesteśmy w stanie tego ogarnąć. Siedliśmy dzisiaj we dwoje, Łu szuka informacji producentów i montażystów, ja szukam opinii, i to raczej takich udowadaniających, że to bzdura (bo pozytywną, to każdy dystrybutor chętnie napisze). Czytam, że ludzie również nie są w stanie zrozumieć tych wspaniałych 'naukawych' wywodów, co to mówią o magnetyzowaniu się wody (normalnie, jak 'pamięć wody' w homeopatii). Aż trafiłam na forum Muratora na wpis, który mnie zafascynował:

Darek1963

14-06-2004, 12:14

Zainteresowanym proponuję powtórzyć moje dośwaidczenie: do 3 jednorazowych kubków nalałem wody z kranu. 1 kubek z wodą namagnesowałem (na kilka sekund wrzuciłem do niego magnes i pomieszałem wodę). Pod 2 kubekiem umieściłem magnes. 3 kubek pozostał bez ingerencji magnesu. Do każdego kubka wrzuciłem po 3 małe gwoździe i postawiłem je na parapecie w odległości po 30 cm od siebie.
Po kilku dniach wszytkie gwoździe skorodowały. W kubku 1 i 3 rdzy na metalu jest tyle samo a w 2 zdecydowanie najmniej (gwoździe mają bardzo delikatny miejscowy czerwony nalot). Woda w kubku 2 (z magnesem pod spodem) jest w klarowna, natomiast w 1 ("namagnesowana woda") mocno czerwona a w 3 (bez ingerencji magnesu) lekko czerwonawa. Wnioskuję z tego, że "namagnesowanie" wody ma wpływ na jej właściwości chemiczne/fizyczne ale jaki to nie wiem i w zasadzie w tym przypadku nie jestem dociekliwy grunt, że działa :).
Założyłem sobie magnesy neodymowe (koszt kilku złotych) zwrócone stroną południową do wody i mam takie same objawy jak Jacek i K77 (sitka są mniej zabrudzone). Podobną "instalację" zrobiłem w domku u rodziców i u nich sprawa ma się identycznie. Jeśli to tylko autosugestia (zbiorowa) to może powinienem nosić magnes w portfelu :)

Zatem niewiele myśląc wzięliśmy wszystkie magnesy neodymowe od Tatusia i trzy już wylądowały na rurze (znowu napisałam róże) niedaleko za wodomierzem (mam nadzieję, że nie będą miały wpływ na wskazania tegoż, byłoby głupio), zaś kolejne wylądują w kotłowni przed wejściem do pompy ciepła. 

No i czekamy na efekty. Aha, no i doświadczenie wypadałoby powtórzyć, tak dla naukowej poprawności.

Chujowa ogrodniczka

 Małgorzata Rozenek (nawet wiem kto) wcieliła się w jakąśtam super panią domu. Nie wiem, nie oglądałam, nie pamiętam nawet jaką, a tak na szybko w necie nie znalazłam. Niemniej pewnie na tej bazie na FB powstał profil Chujowa Pani Domu, która, choć nie obserwuję, od czasu do czasu mi się przewija z całkiem trafnymi obserwacjami życia. 

Tyle, tytułem wstępu.

Dzisiaj od rana siedziałam w ogródku. W zasadzie wczoraj też. I w tygodniu jedno czy dwa popołudnia. A w zasadzie powinnam sięgnąć jeszcze dalej, bo chyba w ubiegły weekend obrabiałam różankę przy tarasie. Trwało to niemożliwie długo, ale coś ogarnęłam. Teraz zabrałam się za róże w przedogródku. Jest ich może ze trzydzieści krzaczków róży rabatowej, więc takich drobnych, ale przystrzyganie zajęło mi chyba ze trzy dni. Zatem już pięć czy sześć dni znęcam się nad różami (a w zasadzie one nade mną), choć stanowią one ułamek w moim ogrodzie. I tak sobie dziubię, tnę, wyciągam gałązkę po gałązce, palce mam pokłute. Nogi oczywiście też. Ba, w brzuch też mi się powbijały i gdzie się tylko dało. I tak wycinam te kolczaste gałązki co chwilę natykając się na jakiegoś kolca i sobie myślę, że jak to jest, że ci wszyscy ogrodnicy w tych filmikach tak szast, prast, ciachu, ciach i tną te róże, wyrywają, kopią i bach, zaraz jest zrobione, wszystko na swoim  miejscu? Nic się nie ciągnie, nie rozwleka, nie zahacza, nie rozsypuje. Żaden mąż nie wchodzi w środek wychodzących właśnie tulipanów, nie wykopuje czegoś z ziemi depcząc po właśnie, z pełnym poświęceniem wystrzyżonym krzaku. Wszystko mają pod ręką, narzędzia naostrzone i nie pordzewiałe. Wszystko ograbione, przystrzyżone, albo chodzą sobie na bosaka i kopią gołą nogą miękką ziemię. No jak?

U mnie ciąg zdarzeń jest zawsze z jakimś felerem. Wyrywam trawkę, nawinie się przegapiona gałązka z cierniem, albo na pewno się urwie, wrzucam do wiaderka, taczki, na pewno poleci obok; albo zahaczy się o rękawiczkę i w ogóle poleci w innym kierunku. Przystrzygłam winogrono, to ocięłam wszystkie gałązki, które je przytrzymywały i zwisło; poprosiłam syna o spalenie wyciętych róż, i żeby po troszeczkę dokładał; najpierw wszystko zakopcił, potem, zanim się zorientowałam, zalał wszystko wodą, więc nawet sama tego dobrze nie zrobię; i tak dalej, i tak dalej. I tak sobie dzisiaj w ogródeczku działałam, było pięknie, a mi ciągle ta chujowa ogrodniczka chodziła po głowie.

Żeby nie było, że źle, to pododa była śliczna, a nad domem kołowało stado blisko 50 żurawi. Może to na szczęście? Czy żurawie, to szczęśliwe ptaki? Chyba mają wysokie notowania gdzieś w Japonii. Motyli jeszcze w tym roku nie widziałam, ale tydzień temu pierwszą ważkę w ogrodzie.