...w tym roku zlewa się. Czyli tarninówka. Kolor ma przepiękny (dużo piękniejszy niż na zdjęciu, taki głęboko karminowy):
choć w smaku jak kompot czereśniowy, ale komuś to może smakować. Na babskie spotkania jak znalazł. Nie porywa, ale do popicia.
Za to Łu stwierdził, że ta daktylowo-pomarańczowa całkiem niezła w smaku. Oczywiście, gdyby nie alkohol. To może innym też będzie smakować a alkohol będzie dla nich dodatkowym walorem.
...pachnie.
Ciasto piernikowe dwa tygodnie kisiło się na szafie. Nawet widać, że coś się ukisiło, bo bąble powietrza się zrobiły. Myślałam, że mam dwie długie foremki keksowe. Gdzieś mi wybyły, mam za to jedną krótką. Zatem właśnie kończy się piec trzecia blaszka.
Dwie pierwsze wyglądają tak:
...ciężkie jest. Nie chcę się rozpisywać, ale zorganizowanie i dopilnowanie pracy jednego ucznia szkoły podstawowej jest trudne (brak samoogranizacji). A zogranizowanie pracy trzem uczniom? Mam koleżanki, które muszą to ogarnąć.
Dzisiaj nie pracuję, odbieram godziny za jakąś przepracowaną sobotę, więc tak trochę mimowolnie uczestniczę w lekcji matematyki. I stwierdzam, że nauczyciele mają ciężko, a uczniowie są chyba zupełnie inni niż my byliśmy. Nie znaczy to, że gorsi czy lepsi. Inni. Takie moje wrażenie, że my się nauczycieli baliśmy, uczeń prędzej by nie powiedział nic, niż coś 'nieprawilnego'. A tu dzisiaj takie dwie kwestie rzucone przez uczniów. Zupełnie bez nastawienia, że to coś niewłaściwego (bo pewnie nie jest niewłaściwe, ale mnie uderzyło po uszach).
- Dlaczego nie odpowiadałeś przed chwilą?
- Bo w toalecie byłem.
* * *
[Pani coś tłumaczy o ułamkach, narysowane dwa koła podzielone na 4 części, dwie z nich zamalowane kolorem zielonym, dwie części czerwone]
- Czy mogłaby pani narysować innym kolorem, bo teraz wygląda jak pizza?
[I nie, to nie było powiedziane jako dowcip, tylko tak zupełnie poważnie]
...czyli kolejne przetwory.
Tak w zasadzie stwierdzam, że właśnie o tym, czyli o niczym jest ten blog. Ale może za jakiś czas mi się odmieni. Dzisiaj jednak znowu będę pisała o przetworach.
Trochę o nalewce, ale nie do końca. Mianowicie odcedziłam owoce z nalewki tarninowej. Płyn, który smakuje jak kompot czereśniowy z alkoholem (ale nie jak kompot ze spirytem, jednak sporo przyjemniej) czeka, aż osad osiądzie, żeby go zlać do butelek. I tu mam dylemat, bo mam fajne butelki, ale korki, które powinny do nich pasować są za wąskie i wypadają. Nie wiem jak to uszczelnić. Mogę wlać do zwykłych półlitrówek po krupniku, albo do butelek zamykanych ceramicznym korkiem (z gumką), ale te ostatnie są brązowe i nie będzie widać pięknego koloru. Skorka, co robić?
No, ale po zlaniu cieczy zostały alkoholizowane owoce, które szkoda mi było wyrzucać. A że owocki zmacerowane, to nie bardzo pestki chcą wyłazić. Niemniej jednak przez jakieś trzy godzniy siedziałam i ugniatałam owoce w woreczku siateczkowym (idealny! z Lidla do warzyw). Ugniatałam pięścią, wyłuskiwałam pestki. Wyciągnęłam ich pewnie co najmniej tysiąc, ale owoce odpestkowałam. Nie wiem co prawda z jakim efektem, bo wydawało mi się, że idealnie, ale potem znalazłam chyba ze trzy pestki, więc przy jedzeniu trzeba będzie uważać. W każdym razie na koniec jeszcze pestki przepłukałam wodą, potem resztkę niewydrylowanych owoców przepłukałam i dodrylowałam. Owoce ugotowałam, dodałam cukru trzcinowego i pół soku z cytryny (bo trochę bure się zaczęło robić) i zawekowałam 9 małych słoiczków.
A tu zimowa laba, gdy ja pracuję.
...właśnie ruszył z bloków. Rankami przymrozki. Wcozraj nawet popruszyło troszeczkę i taka zimowa atmosfera. Dokładniej taka z początku zimy.
Wracam do nalewki z daktyli, która jest dla mnie wielką niewiadomą. Owoce się zmacerowały, to co widać na zdjęciu w trzech pojemnikach zmieszałam i postało parę dni. Wczoraj zlałam do butelek, żeby już sobie odstało, ale po skosztowaniu stwierdziłam, że w smaku takie słabe, a zdecydowanie za mocne. Wycisnęłam więc parę pomarańcz i grapefruita; wszystkie butelki zlałam z powrotem do słoja, dodałam sok. Smak zrobił się jakby bardziej wyrazisty, moc spadła. Dzisiaj znowu porozlewam i niech stoi. Może coś wyjdzie, a może będzie to pierwsza porażka.
...a w zasadzie kilku.
Ciężko się zabrać za nowy post, gdy tyle się od września wydarzyło. Ale z takich rzeczy do opublikowania, to chyba znowu tylko o alkoholach bym musiała, bo głównie to obrabiam. Ale mam nadzieję, że to już w miarę ostatni, kolejne będą ewentualnie o delektowaniu się. Na razie przetwarzam i głównie cieszę się zapełnianiem strychu. Kiedyś to trzeba będzie wypić, a jakoś okazji brak.
Dereniówka wylądowała już w butelkach i dojrzewa. Krupnik kosztował, a w zasadzie kosztuje mnie ciągle dużo pracy, której jeszcze nie skończyłam. Nie wiem co w nim za męty pływają, może pyłek z miodu, a może jeszcze coś innego, ale strasznie upierdliwe. Gdy odstoi, to na wierzchu zostaje pięknie sklarowany, bursztynowy płyn i udało mi się go odlać 3 butelki, próbuję jeszcze jedną mniejszą, ale strasznie dużo z tym zachodu, bo zawsze trochę mętów się przeleje. Testowałam różne sposoby filtrowania, ale idzie to tragicznie, jeśli jest coś mętnego. Jeśli mniej mętne, to przefiltrowanie litra trwa np. cały dzień. Zabawa.
Dereniówka w butelkach po lewej. W środku w słoju pigwówka i daktylówka po prawej. Świeczka nie dlatego, że ołtarzyk, tylko foliowe kapturki obkurczałam.
...bo ciągle tylko przetwory i przetwory, jakby to było najciekawsze na świecie. Na umieszczenie na bloga, to może jest, przynajmniej dla mnie, choć dzieje się nie tylko to.
Po pierwsze to zrobiłam maminową sałatkę z buraczków. Dostałam trochę warzyw od mamy koleżanki, z czego buraczków był całkiem niezły sobie woreczek, wystarczyło akurat na 15 słoiczków.
Poza tym pozbierałam u Tatusia owoce derenia. Było tego co najmniej kilogram takich praktycznie już przejrzałych, co to spadały z krzaczka po dotknięciu gałązki. Zatem owoce do słoika, spirytus, krupnik... Miałam też mniej więcej szklankę zebranej tydzień wcześniej aronii. Nie miałam co z nią zrobić. Z dżemu aroniowo-aktinidiowego (jak w latach ubiegłych) wyszły nici, bo ani aronii, ani aktinidii w tym roku praktycznie nie ma. Zatem dojrzewa na oknie aroniowa dereniówka. Kolor aronii, zapach (na razie i mam nadzieję, że tak zostanie) derenia.
...od Mamusi.
Trochę się dzieje. Przetwory też. W sumie zrobiłam już 45 słoiczków sosu pomidorowego.
Tak tylko na szybko napiszę, że dostałam parę kilo buraczków od mamy koleżanki i chciałabym z nich zrobić sałatkę. Najlepszą sałatkę obiadową na świecie. Dużo opisywania, ale wkleję tylko zdjęcia z Mamy zeszytu:
To tak dodam jeszcze to co wczoraj robiłam, czyli pomidory:
I zaczął się sezon na pomidory. Przerobiłam pierwsze 10 kg. Wyszło 24 słoiczków. Tak próbuję odtworzyć jakie i ile robiłam w zeszłym roku. Było to chyba 20 kg w sumie, z których były zrobione sosy jak na poniższych zdjęciach, przeciery i jakieś sosy pomidorowo paprykowe. Generalnie wspaniałe, ale mało i obiecywałam sobie, że w tym roku zrobię dużo więcej, ale...
Słoiczki jak na zdjęciach zużyłam wszystkie. Mam jeszcze trochę takich różnych, które są albo trochę małe (ok. 300 ml) albo trochę duże (ok. 600 ml). Coś trzeba będzie lepić. A może po prostu kupić? Tylko Łu nie może na nie patrzeć. Mam w garażu kilka kartonów słoików i butelek (na wino, nalewki soki). Ale fantastyczny temat na wpis...
Generalnie przydałoby się pewnie, żebym miała zrobionych ok. 100 słoików. W zeszłym roku poza naszymi robionymi, to jeszcze kupowałam ogromne ilości puszek z pomidorami i wszystko poszło. Z jednej strony pewnie lepiej mieć swoje, ale z drugiej za puszkę płaci się 2 zł. Te 24 słoiczki to koszt 80 zł (pomidory), ok. 10 zł bazylia (dwie doniczki), 10 zł cebula i czosnek. Oregano mam własne w ogrodzie. No, i kilka godzin pracy. Czyli można by kupić około 40-50 puszek 400 g z pomidorami. Pewnie, że nie takie smaczne, że bez przypraw. Hmm, chyba zamiast robić przeciery, to kupię zapas puszek i kartoników. Muszę to przemyśleć.
A sosy są rewelacyjne, więc na pewno nie warto z nich rezygnować. Nadają się zarówno prosto do makaronu, jak i np. jako sos na pizzę, baza do zupy pomidorowej i wszędzie tam, gdzie się dodaje pomidory.
W zeszlym roku nie dalam i w tym sie naszukalam (nie wiem czemu nie ma polskich liter), wiec w tym roku sobie skopiuje ponizsze przepisy.
Z wlasnych uwag dodam, ze nie chce mi sie redukowac sosu i po prostu wodnista czesc odlewam, przyprawiam i jest wtedy sok pomidorowy do picia.
Przetrzyj wszystkie pomidory za pomocą przecieraka, ale jeśli go nie masz, sos też da się zrobić, tylko ciut dłużej to zajmie (sparz i obierz ze skórki wszystkie pomidory, a następnie usuń z nich gniazda nasienne. Miąższ pomidorów zmiksuj w blenderze i dopiero wówczas działaj dalej).
Otrzymany przecier zredukuj do 1/3 – gotowanie trwa ok. 3-4 godzin.
Podsmaż na oliwie z oliwek drobno posiekaną cebulę i czosnek i przełóż do odparowanego sosu. Dodaj listki tymianku, posiekane oregano oraz posiekaną bazylię. Dopraw solą morską, chili (płatki lub chili mielone) i świeżo mielonym pieprzem. Możesz od razu podawać do makaronu lub gorący sos przełożyć do gorących, suchych słoików, zakręcać i odstawić do spiżarni na zimę. Jeśli przekładasz gorący sos i od razu zakręcasz, nie ma potrzeby pasteryzować sosu. Jeśli używasz słoików WECK, w których się zakochałam jakiś czas temu, pasteryzuj słoiki ok 20 minut od zagotowania wody.
