Kompostownik...

...chciałam napisać, że 'do szczęścia potrzebny'. Ale jak wyjdzie na końcu, to nie do końca.

Za zrobieniem kompostownika chodziłam wszystkie trzy lata, gdy mieszkamy. Najpierw długo się zastanawiałam, czy powinien być plastikowy i, jeśli tak, to jakiej wielkości. Potem, że może jednak naturalny. Wygrała cena i wysłałam Łu po pierwszy lepszy, byle tańszy.
Spodziewałam się takiego 'metr na metr na metr', bo takie oglądałam. Łu przywiózł jednak takie coś niskie, wąskie i długie. Cóż było robić, skleciliśmy w kącie i zapchaliśmy w pięć minut.
Przez wymiary nie bardzo chciało się w nim kompostować. Głównie to wszysko było suche, a ja jeszcze wrzucałam tam dużo badyli, które zarastały mi działkę, bo nie nadążałam wyrywać, gdy były małe. Doszło do tego, że w ubiegłym roku miałam zawalony kompostownik, dwie pryzmy kompostu (w tym jedna pod oknem kuchennym) i różne kupki pokosu powrzucane gdzie bądź. Z kompostownika się wysypywało, ale co jakiś czas można było dołożyć trochę nowego.

Ciągle czułam, że przez brak kompostownika nie jestem w stanie żadnej pracy skończyć, bo wszędzie coś leżało.

W tym roku chciałam ogarnąć grządkę pod oknem kuchennym. Trochę dlatego, że pojechałam do mojego ulubionego ogrodnika i kupiłam 5 dużych bukszpanów, co oznaczało, że muszę je wsadzić do ziemi. Żeby wsadzić, musiało być gdzie. I tak wsadzenie 5 krzaczków zajęło mi tak coś około 6 godzin, ale pryzma spod kuchennego okna zniknęła. Znaczy się przewaliłam ją w okolice kompostownika, bo nie było gdzie. Do tej kupy wywaliłam kupę suchego, które było w kompostowniku, ale udało mi się wydobyć jakieś 8 taczek pięknego kompostu!, który zaraz zagospodarowałam i już nie ma. Kompostownik został co prawda prawie pusty, ale obok góra na co najmniej dwa takie, a na działce jeszcze kolejna góra. No i chwastów jeszcze w tym roku nie zaczęłam konkretnie usuwać, bo nie miałam gdzie. Zatem coś trzeba było już zrobić.

I tak, z okazji urodzin, w sobotę pojechałam do Casto, kupiłam takie wbijane podstawy pod słupki i kilka słupków. W domu wbiłam je cut szerzej niż stary kompostownik (w środku była jeszcze kupa czegoś, czego nie chciałam ruszać) i zdecydowanie dłużej. Łu pociął słupy na trochę ponad metrowe, poprzybijaliśmy deski ze starego kompostownika na boki nowego; popędziłam jeszcze raz do Casto po parę jakichś logicznych desek, bo mamy co prawda całą pryzmę, ale się tylko do spalenia nadają. Potem tylko przybijanie, impregnacja i już prawie można wrzucać. Ponieważ i impregnat i lazura do drewna były na strychu, to chciałam jeszcze upiększyć od sądziada strony, aby pięknie było. Co wyszło - o tym na koniec. Niemniej wszystko skończyliśmy, wrzuciliśmy co leżało obok (prawie się zmieściło do jednej przegrody) i było super.

I dzisiaj tak stwierdziłam Łukaszowi, że w zasadzie, to chyba zaczął się nowy etap w ogródku. Czemu? Wcześniej zaczynałam różne prace, ale nie mogłam ich skończyć, bo zostawałam zazwyczaj z pryzmą czegoś, z czym nie wiedziałam co zrobić. Albo chciałam coś zrobić, ale akurat w newralgicznym punkcie była jakaś pryzma. Albo pryzma była obok i się rozwlekała i przeszkadzała przy pracy. A teraz? Wszystko można po pracy hycnąć do kompostownika. Albo przed rozpoczęciem pracy wygrabić i też hycnąć i mieć posprzątane. Okolice kompostownika się zorganizowały, to wreszcie można było wykosić w koło niego i na miejscu ogniskowym. Tu w miarę ogarnięte, to można było zacząć sukcesywnie wyrywać nawłocie, mniszki i osty. Wyrwałam ich dzisiaj kilka wiader. A w kompostowniku ciągle jest miejsce! Co prawda jedna komora niby 'pod dekiel' (nakryłam na wierzchu paletą, aby dociążała), ale można sypnąć do drugiej, a jak w tej pierwszej 'siądzie' to się przesypie.

Zatem powiedziałabym, że jestem prawie szczęśliwa. Czemu prawie? Znowu za sprawą mojego ulubionego sąsiada. Od jego strony, aby wyglądało ładnie i nie było się czego czepiać, chciałam pomalować lazurą. Maluję sobie maluję, a tu nagle słyszę, że w spryskiwaczu zaczyna bulgotać. Dostałam zimną wodą po plecach, a kompostownik po właśnie kładzonej lazurze.
Można by powiedzieć, że 'zdarza się', choć dziwne, że ktoś coś podlewa i nie wie co. Na moje wrzaski sąsiadka wywołała sąsiada, a ten 'ojejku, syn przestawił' i o co mi wogóle chodzi. I wszystko fajnie, gdyby nie kupa radochy widoczna na twarzy sądziada. Na moje, że 'po minie sądząc to mam wątpliwości, czy to faktycznie syn'; 'ojejku, focha strzeliłaś'.
Może to jakiś sposób na święty spokój?