Leniwy dzień...

...choć w sumie pracowity.
Po pierwsze rano byłam w szoku, bo wstałam i nic mnie nie bolało, nic mi nie uwierało. A byłam przekonana, że będzie, bo wczoraj zrobiliśmy 63 km. Ja wszystko na rowerze, Łu 1/3 na piechotę. Biegiem znaczy się.
Nic robić nie trzeba, to tak tylko trochę rzeczy poukładałam, zrobiłam pranie, pozbierałam ostatnie wiśnie. No i z wiśni...
Słoiczki konfitury oczywiście (w tle soki i dżemy malinowe i kompoty truskawkowe):

 ...oraz naleweczka z soku. Z wiśni po lewej, z malin po prawej. Nie wiem czy dobrze zrobiłam, po pewnie najlepsza byłaby, gdyby owoce zmacerować w alkoholu, ale tak będzie szybciej i z mniejszym marnotrawstwem cennego surowca. Choć zobaczymy jak ze smakiem. Nalewka, którą w ubiegłym roku dostałam od koleżanki, smakowała wspaniale owocami wiśni. Tu dopiero zobaczę, czy to będzie smak wiśni, czy soku wiśniowego.

 I chciałaś zdjęcia, Skorka. Nic ostatnio w ogrodzie praktycznie nie robię. Zarasta wszystko bardzo, ale na razie mi to nie przeszkadza, choć może nie wygląda za elegancko. Tu budleja zaczyna kwitnąć:

 Rzut oka z ławeczki pod jesionem:

 Chyba najbardziej reprezentacyjny kawałek:

 A tu takie różne bździuny:

 Aaa, tu zrobiłam zdjęcie, ze względu na te czosnki. Miały być takie 40-60 cm, wyrosły chyba na metr i bardzo mi się podobają. Najpierw miały zielone główki, potem tak stopniowo robiły się bordowe. Niedługo pewnie uschną. Ciekawa jestem, czy to są takie, co kilka lat będą rosły w jednym miejscu. Chcialabym. No i z rudbekiami wiglądają ładnie. W tle jedna ostróżka, ta niebieska nisko to ostróżka łąkowa, która mi się sama zasiała w ogródku, ale ładnie wygląda, to nie wyrzucam.

 I tu rzut na taras z naszym nowym fotelem i łuczkiem dla cytryńca. Cytryńca nie widać, bo nie chciał rosnąć w górę. Może teraz zacznie?

A i ostatnio miałam przygodę w tym miejscu. Rozmawiałam z ciocią Jasią trzymając w jednej ręce telefon a w drugiej kubek gorącej herbaty. Siadałam na fotel co skończyło się wylądowaniem w cytryńcu:

Cytryniec trochę połamany, lilie też. Mi lądowało się w miarę miękko, choć z zaskoczenia, herbatą się za bardzo nie oblałam. W każdym razie zadzwoniłam po Łukasza, żeby pomógł mi się pozbierać. Powiedział 'ok' i się wyłączył. I słyszę, że chodzi po działce, coś mówi, ale do mnie dotrzeć nie może. W każdym razie w końcu mnie znalazł i pozbierał. Wygodnie było w tym kokonie, ale trudno było się wygrzebać.

I tu jeszcze różne takie:

 A takie lilie zauważyłam dopiero po jakichś dwóch godzinach siedzenia obok (i czytania gazet, to nie widziałam):