Kolejny post wygrzebany z wersji roboczych, czyli nieskończony. Myślałam, że wskoczą w daty, gdy były pisane. Teraz nawet nie mam ich jak dobrze zlokalizować w czasie, ale szkoda by mi było tracić.
Będą więc pod wspólnym tagiem 'wygrzebane z lamusa'.
* * *
Około listopada 2014 r.
...mały kłopot. Duże... tak, tak, każdy to zna.
Ostatnio spotkałam znajomego, z dziećmi w wieku licealnym. Potwierdził powyższe.
Po, jak napisałam w poprzednim poście, kończy 4 lata. Przy Miłku oznaczało to dla mnie osiągnięcie etapu jakiegoś takiego większego luzu. Już nie trzeba było non stop pilnować; zdecydowanie zwiększyła się fantazja i pomysły na samodzielne zabawy; jeśli pojawiali się towarzysze zabaw w zbliżonym wieku, to wystarczyło tylko nie przeszkadzać.
Po zrobiła się samodzielna nawet trochę wcześniej. Jest bardzo samodzielna, często widać, że wręcz niezależna. Ma swoje plany, czasem bardzo rozbudowane, i realizuje je z dużą konsekwencją. Co z tego wyniknie w przyszłości? Na pewno trzeba będzie dać jej dużo 'przestrzeni', a próby ukierunkowania będą wymagały od nas nagimnastykowania się, aby nie skończyły się oporem i postawą 'i tak zrobię swoje'.
Pod tym względem z Miłkiem na razie było prościej.
* * *
Zaczęłam ten post pisać nad ranem. Trochę bez przekonania, że powinnam go kończyć. Tym bardziej, że zaczynając, nie miałam, i ciągle nie mam, jakiejś puenty. Ale trafiłam na post Kaliny o Dużym. I tak mi przyszło do głowy, że może jednak nie tylko o tych pozytywnych czy zabawnych sytuacjach pisać?
* * *
Post znaleziony w wersjach roboczych. Nie wiem czy skończony, ale zawsze to kawałek historii.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz